حلاوتی که مرا در چه زنخدان است

حضرت آیت الله محفوظی پاک و منزه از ستایش ستایشگران است. من نیازی به ستایش قومی که هنوز مشکلات ابتدایی خویش را نیز حل نکرده ندارم. اعضای پویش و جنبش سبز و خانواده های شهدا, جانبازان, زندانیان, سرکوب شدگان و مفقود الاثر های جنبش وظیفه خویش برای شنیدن صدای انسان را انجام داده اند و در اینمورد دیگر وظیفه ای ندارند. من ورژن دوم پروپزال را که به ایران آورده بودم از اینکه نشریه ای ریسک انتشارش را بپذیرد احساس گناه می کردم. اما در مورد مسایل سیاسی روز جامعه در حاشیه سایت موج سوم یادداشت نوشتم! ستایش از من وظیفه حکام, جناحهای سیاسی ایران معاصر در داخل و خارج و جامعه علمی, جامعه فرهنگی, جامعه هنری و جامعه مطبوعاتی ایران معاصر است و نه وظیفه پویش و جنبش سبز. اگر مدعی سبز بودن هستند نیایند برای ستایش های تحفه شان. زیاد به خودتان فشار نیاورید من کاغذ سفید را خودم پر می کنم. استراتژی ام در اینجا و اکنون را می نویسم و با عبور از مقابل دفتر نمایندگی سازمان ملل در تهران و زمزمه وردی, به مخاطب (به قدرتها و حقیقتها) القا می کنم.

فقط لازم می دانم تک تک ایرانی هایی که مخالف حمایت شدن من و تحقیقاتم از جانب خود ایران هستند نام و مشخصات خودشان را اعلام کنند تا در تاریخ ثبت شود.