اکبر در خطر است
ابلاغ تکلیف به شورای عالی
شورای عالی ارتشها، نهادهای امنیتی، اطلاعاتی و پلیسی کشورهای ۵+۱ و نیروهای مسلح آن ارتشها و نهادها،
حفاظت از امنیت من در تهران در نیمه دوم مارس ۲۰۲۰ وظیفه کشورهای ۵+۱ است
و ایشان مسوول هرگونه اتفاقی هستند که برای من بیفتد.
البته من بنا ندارم دست به اقداماتی که برایم مضر و خطرناک باشد بزنم
اما تحریکها باید متوقف شود.
نزدیک به یکسال از تاریخ تالیف و انتشار مانیفست مارس ۲۰۱۹ اکبر گذشته است
و من هنوز نه دفتر مرکزی سازمان اکبر در ایران را دارم و نه شعبه هایش در سراسر جهان را. کشورهای ۵+۱ این کار را برایم انجام نداده اند.
یک تحریک دیگر آن است که قبل از سال ۲۰۰۹ من از جمهوری اسلامی در ایران خواسته بودم محدودیت آزادی فعالیتهای سیاسی و مدنی در ایران، فقط رای نیاوردن و تضعیف شدن بدین واسطه باشد اما وضعیت محمد نوری زاد، محمد نجفی، نسرین ستوده، نرگس محمدی، فرشید هکی و همه دیگر سرکوب شدگان سیاسی و عقیدتی بخصوص همه سرکوب شدگان جنبش ۸۸ و ۹۸ نشانه و حاکی از چیزهای دیگری است.
البته نگرانی در این قبیل موارد، مسوولیت خود کل هموطنانم است و ننگ و افتخار و سود و زیان و همه چیزش نیز متعلق به همه ما ایرانیان است. اما من نیز یک شهروند از هشتاد میلیون شهروند ایران هستم و به میزان سهم خودم و حتی بیش از آن در این قبیل موارد احساس مسوولیت کرده ام و باز هم احساس مسوولیت دارم و چنانچه مرگ من به دلیل فعالیتهایم در این زمینه برایم پیش آید، منتی بر سر ملت و کشورم ندارم و منت ملت و کشورم بر سرم نیز برایم قابل پذیرش است، حتی با همه آسیب ها و عقب ماندگی هایی که در همه این سالها متحمل شدم.
رنجها، آسیب ها و ناکامی های ملت و کشورم نیز بزرگ و مهم بوده است.
علی اکبر ابراهیمی
یکشنبه ۲۷ بهمن ۱۳۹۸
۱۶ فوریه ۲۰۲۰
تهران