فراخوان اکبر به اپوزیسیونهای ایرانی
فراخوان اکبر به اپوزیسیونهای ایرانی
لطفا یک فراخوان به احزاب، تشکلها و هر گونه آلترناتیوی که در داخل و یا خارج برای ایران پس از جمهوری اسلامی ایده، طرح و برنامه دارند بدید که بتونن به یک کانون مرکزی مراجعه کرده و برای کاندیداتوری ثبت نام کنن و فعالیتهای تبلیغاتی شون رو انجام بدن و برای تمرین، چندین بار نیز انتخاباتهایی توسط خودشون و رقباشون بین خودشون شکل بگیره. اگه این تمرینها به یک آمادگی نسبی منجر بشه، اونوقت میشه با استفاده از فضای مجازی یه نظرسنجی هایی رو نیز برای سنجش افکار عمومی طراحی کرد که مقدمه خوبی برای یک انتخابات واقعی یه. در این پروسه، آلترناتیوها هم خودشونو ارتقا می دن.
اینطوری مردم هم با آلترناتیوها آشنا می شن و فرصت تجزیه تحلیل پیدا می کنن و قبل از اینکه مجبور بشن وسط خیابون به سرعت در مورد ضربه فیزیکی زدن و یا نزدن به هم تصمیم بگیرن، فرصت تماشای صورت مسئله و آشنا شدن با گزینه های در دسترس که مقدمه خوب انتخاب کردن است رو پیدا کنن.
این خودش بهترین مبارزه است و همون تکلیف و کاری است که باید کرد و اگه نمی دونید اونچه که در مورد این امور مد نظر من است چیست، دارم می گم که همین است. تمرکز بر همین دست تکالیف و وظایف.
پاراگرافهایی از بیش از یک دهه پیش از من وجود داره که نظراتی در همین مورد مطرح کردم.
اگه این کار انجام بشه،
تنها کاری که می مونه اینه که مردم در مقاطع مهم اعتراضات تصمیم بگیرن یک تلنگر کوچولو بزنن رژیم سرنگون بشه یا نه، نخوان که چنین تصمیمی بگیرن.
اما وقتی که آلترناتیوها حتی همین تکلیفی که در این سند بهشون ابلاغ شد رو نیز انجام نمی دن، مردم معترض به چه اعتباری باید با پذیرش خطر تقابل با رژیم، ایثارگری کنند؟ به راستی امواج توده های ملت ایران چه گزینه هایی برای جایگزینی بجای جمهوری اسلامی در دسترس دارن چه گزینه هایی واقعا در سینی بهشون پیشنهاد شده؟ پس نخبگی سیاسی برای چیه؟ محصولات اپوزیسیونها باید همین طور چیزا باشه. شورای عالی انتخابات و از این دست بحثها من نظرم اینه که دعواهای همین امروز ایران باشه و نه دعوای روزهایی که کشور و ملت ما در اون روزها به ثبات نیاز خواهد داشت بجای دعوا.
اصلا شاید نیازی هم به تقابل مردم و رژیم نشد. اپوزیسیون عالی عمل کنه، رژیم شاید خودبخود فروبپاشه و به احترام چنین اپوزیسیون با شکوهی بره و قدرت و امور رو به "سیستم" جدید کشور و به نمایندگان جدید کشور و ملت واگذار کنه.
اتفاقا اپوزیسیونهایی که صریحا اعلام می کنن رقیب همدیگه برای کسب قدرت هستن، شعار اتحادشون صادقانه تر و باورپذیرتر خواهد بود.
مبارزه جای خودش، چشم انداز هم جای خودش. همچنین می توانند در تبلیغات و مبارزات انتخاباتی شان بگویند که کارنامه ضربه موثر زدنهایشان به رژیم، کدامها بوده است. اما ما برای آینده ایران فقط کاراته بازهایی همچون اکبر نیاز نداریم. مدعیانی نیاز داریم که مرد و مردانه بیایند وسط میدان و اعلام کنند که برای قدرت متمرکز در ایران، اشتها و اشتیاق دارند و حاضرند برای بدست گرفتن قدرت، کاندید شوند.
اگر هم نخبه ای خودش پز روزنامه نگاری و دوری از قدرت دارد می تواند برود کنار و حزب یا تشکل مورد حمایت خودش را بفرستد وسط و یا به هر شکلی که خودش بهتر می بیند، امور را رصد، رهبری و محافظت کند.
با سپاس،
علی اکبر ابراهیمی
چهارشنبه ۲ بهمن ۱۳۹۸
۲۲ ژانویه ۲۰۲۰
تهران
لطفا یک فراخوان به احزاب، تشکلها و هر گونه آلترناتیوی که در داخل و یا خارج برای ایران پس از جمهوری اسلامی ایده، طرح و برنامه دارند بدید که بتونن به یک کانون مرکزی مراجعه کرده و برای کاندیداتوری ثبت نام کنن و فعالیتهای تبلیغاتی شون رو انجام بدن و برای تمرین، چندین بار نیز انتخاباتهایی توسط خودشون و رقباشون بین خودشون شکل بگیره. اگه این تمرینها به یک آمادگی نسبی منجر بشه، اونوقت میشه با استفاده از فضای مجازی یه نظرسنجی هایی رو نیز برای سنجش افکار عمومی طراحی کرد که مقدمه خوبی برای یک انتخابات واقعی یه. در این پروسه، آلترناتیوها هم خودشونو ارتقا می دن.
اینطوری مردم هم با آلترناتیوها آشنا می شن و فرصت تجزیه تحلیل پیدا می کنن و قبل از اینکه مجبور بشن وسط خیابون به سرعت در مورد ضربه فیزیکی زدن و یا نزدن به هم تصمیم بگیرن، فرصت تماشای صورت مسئله و آشنا شدن با گزینه های در دسترس که مقدمه خوب انتخاب کردن است رو پیدا کنن.
این خودش بهترین مبارزه است و همون تکلیف و کاری است که باید کرد و اگه نمی دونید اونچه که در مورد این امور مد نظر من است چیست، دارم می گم که همین است. تمرکز بر همین دست تکالیف و وظایف.
پاراگرافهایی از بیش از یک دهه پیش از من وجود داره که نظراتی در همین مورد مطرح کردم.
اگه این کار انجام بشه،
تنها کاری که می مونه اینه که مردم در مقاطع مهم اعتراضات تصمیم بگیرن یک تلنگر کوچولو بزنن رژیم سرنگون بشه یا نه، نخوان که چنین تصمیمی بگیرن.
اما وقتی که آلترناتیوها حتی همین تکلیفی که در این سند بهشون ابلاغ شد رو نیز انجام نمی دن، مردم معترض به چه اعتباری باید با پذیرش خطر تقابل با رژیم، ایثارگری کنند؟ به راستی امواج توده های ملت ایران چه گزینه هایی برای جایگزینی بجای جمهوری اسلامی در دسترس دارن چه گزینه هایی واقعا در سینی بهشون پیشنهاد شده؟ پس نخبگی سیاسی برای چیه؟ محصولات اپوزیسیونها باید همین طور چیزا باشه. شورای عالی انتخابات و از این دست بحثها من نظرم اینه که دعواهای همین امروز ایران باشه و نه دعوای روزهایی که کشور و ملت ما در اون روزها به ثبات نیاز خواهد داشت بجای دعوا.
اصلا شاید نیازی هم به تقابل مردم و رژیم نشد. اپوزیسیون عالی عمل کنه، رژیم شاید خودبخود فروبپاشه و به احترام چنین اپوزیسیون با شکوهی بره و قدرت و امور رو به "سیستم" جدید کشور و به نمایندگان جدید کشور و ملت واگذار کنه.
اتفاقا اپوزیسیونهایی که صریحا اعلام می کنن رقیب همدیگه برای کسب قدرت هستن، شعار اتحادشون صادقانه تر و باورپذیرتر خواهد بود.
مبارزه جای خودش، چشم انداز هم جای خودش. همچنین می توانند در تبلیغات و مبارزات انتخاباتی شان بگویند که کارنامه ضربه موثر زدنهایشان به رژیم، کدامها بوده است. اما ما برای آینده ایران فقط کاراته بازهایی همچون اکبر نیاز نداریم. مدعیانی نیاز داریم که مرد و مردانه بیایند وسط میدان و اعلام کنند که برای قدرت متمرکز در ایران، اشتها و اشتیاق دارند و حاضرند برای بدست گرفتن قدرت، کاندید شوند.
اگر هم نخبه ای خودش پز روزنامه نگاری و دوری از قدرت دارد می تواند برود کنار و حزب یا تشکل مورد حمایت خودش را بفرستد وسط و یا به هر شکلی که خودش بهتر می بیند، امور را رصد، رهبری و محافظت کند.
با سپاس،
علی اکبر ابراهیمی
چهارشنبه ۲ بهمن ۱۳۹۸
۲۲ ژانویه ۲۰۲۰
تهران