بر مواضع ده سال اخیر خودم تاکید دارم
با توجه به اینکه نیروهای مسلح و نظامی ترکیه در سال ۲۰۱۸ اداره مهاجرت و وزارت امور خارجه ترکیه را در مقابل من پاسخگو نکردند، من در این سند از یک خاطره مربوط به نیروهای مسلح ترکیه رونمایی می کنم:
در سال حدود ۲۰۰۸ که کریز مالی و به گمانم فصل سرما نیز بود، من شهرک صنعتی اسکی شهیر را طی حدود دو سه روز توانستم بطور تغریبا جامع بگردم و از تک تک کارگاههای آن شهرک صنعتی بزرگ تقاضای کار کنم که البته کار هم پیدا نکردم در آن شهرک صنعتی بی احساس و بی رحم.
یکی از ساختمانها در میان آن کارگاهها، یک اداره نظامی مربوط به ژاندارما و یا ارتش و یا یک همچین چیزی بود. دقیقا نمی دانم که چه بود، فقط به یاد دارم که پلیس نبود و یک اداره مشخصا نظامی بود.
پشت در اداره از مامور دم دست، یکی دو سوال به گمانم پرسیده بودم و راهنمایی خواسته بودم در مورد پیدا کردن یک کار و شغل. باز خورد بد و شدیدی داشت. اوراق کامل از من خواست، بشین پا شو داد و اجرا کردم. گفت که باید بفهمم اقتدار آن نهاد را. تهدیداتش جدی بود و تمایل شدید به بازداشت داشت و گویی از نظر قوانین نیز چپش پر بود. هیچ چیزی از من نمی شنید و من نیز نمی توانستم چیزی بگویم و توضیحی ارایه دهم. ترسیده بودم. ترسناک بود. خیلی ترسیده بودم.
ارتشی که اکبر از آن بترسد، لیاقتش همان است که چین و روسیه توی سرش بزنند. و چنانچه چین و روسیه به چنین وظیفه ای عمل نکنند، حقشان بمباران اتمی شدن توسط آمریکا و اروپاست.
من بر سر مواضعی که طی ده سال اخیر مطرح کرده ام هستم.
من خواهان شکنجه فیزیکی اتباع و شهروندان کشورهای ۵+۱ هستم.
البته این یادداشت چندان نیز برای ترکیه مهم نیست. که اگر برایش مهم بود، لااقل در مقابلم پاسخگو می شد. پس حالا که برای ترکیه مهم نیست، پس حق هم ندارد که در سفر و یا سفرهای احتمالی ام به ترکیه در آینده، در مورد این یادداشت مرا بازخواست و از من پرس و جو کند.
علی اکبر ابراهیمی
دوشنبه ۱۰ دی ۱۳۹۷
۳۱ دسامبر ۲۰۱۸
ساعت ۲۳
تهران
در سال حدود ۲۰۰۸ که کریز مالی و به گمانم فصل سرما نیز بود، من شهرک صنعتی اسکی شهیر را طی حدود دو سه روز توانستم بطور تغریبا جامع بگردم و از تک تک کارگاههای آن شهرک صنعتی بزرگ تقاضای کار کنم که البته کار هم پیدا نکردم در آن شهرک صنعتی بی احساس و بی رحم.
یکی از ساختمانها در میان آن کارگاهها، یک اداره نظامی مربوط به ژاندارما و یا ارتش و یا یک همچین چیزی بود. دقیقا نمی دانم که چه بود، فقط به یاد دارم که پلیس نبود و یک اداره مشخصا نظامی بود.
پشت در اداره از مامور دم دست، یکی دو سوال به گمانم پرسیده بودم و راهنمایی خواسته بودم در مورد پیدا کردن یک کار و شغل. باز خورد بد و شدیدی داشت. اوراق کامل از من خواست، بشین پا شو داد و اجرا کردم. گفت که باید بفهمم اقتدار آن نهاد را. تهدیداتش جدی بود و تمایل شدید به بازداشت داشت و گویی از نظر قوانین نیز چپش پر بود. هیچ چیزی از من نمی شنید و من نیز نمی توانستم چیزی بگویم و توضیحی ارایه دهم. ترسیده بودم. ترسناک بود. خیلی ترسیده بودم.
ارتشی که اکبر از آن بترسد، لیاقتش همان است که چین و روسیه توی سرش بزنند. و چنانچه چین و روسیه به چنین وظیفه ای عمل نکنند، حقشان بمباران اتمی شدن توسط آمریکا و اروپاست.
من بر سر مواضعی که طی ده سال اخیر مطرح کرده ام هستم.
من خواهان شکنجه فیزیکی اتباع و شهروندان کشورهای ۵+۱ هستم.
البته این یادداشت چندان نیز برای ترکیه مهم نیست. که اگر برایش مهم بود، لااقل در مقابلم پاسخگو می شد. پس حالا که برای ترکیه مهم نیست، پس حق هم ندارد که در سفر و یا سفرهای احتمالی ام به ترکیه در آینده، در مورد این یادداشت مرا بازخواست و از من پرس و جو کند.
علی اکبر ابراهیمی
دوشنبه ۱۰ دی ۱۳۹۷
۳۱ دسامبر ۲۰۱۸
ساعت ۲۳
تهران