لاشخورها با کشوری که فاقد انتخابات است قرارداد اتمی بسته اند

در سند مبانی نظری اصلاحات که قبل از انتخابات سال 88 توسط آقای محمد خاتمی طی سه جلسه باز تعریف و تبیین شد نیز، سه درد تاریخی ما “استعمار، استبداد و عقب ماندگی” اعلام شده و ” استقلال، آزادی و پیشرفت” بجای آن در مد نظر قرار گرفته بود. در آن سند، اصلاحات ممکن ترین، کم هزینه ترین و پر فایده ترین گزینه برای تغییر، بهبود و پیش رفتن به نظر می رسید. درست هم بود. من نیز از آن سند حمایت کردم. آن سند آخرین فرصت رژیم برای برخورداری از شانس نجاتی نسبی بود. آن سند حجت را بر رژیم تمام کرد. رژیم حتی در آن سند نیز نگنجید و حتی از شعارهایی همچون اجرای قانون جمهوری اسلامی ایران نیز وحشت کرد. من در سال 88 نخبگان و مردم و بچه های مردم را به انتخابات دعوت کردم. اما آنها از سوی رژیم مورد حمله و سرکوب قرار گرفتند و تار و مار شدند. من و گفتمان اصلاحات شرمنده و مدیون گفتمان براندازی شدیم. جواب قابل ارایه ای به دعوت شدگان و سرکوب شدگان ارایه ندادیم. و در حالی که خودمان نیز به رنج و زحمت و با هزینه زنده مانده بودیم و حتی زنده ماندن خودمان را نیز مدیون وجود داشتن خطری به نام “گفتمان بر اندازی” برای رژیم بودیم، رژیم پست با بی شرمی از ما انتظار داشت که خودمان را رقیب گفتمان بر اندازی بدانیم و برای قاپیدن لقمه ای نان، با آن گفتمان و حامیانش مسابقه بدهیم و در گیر باشیم و خودمان را بعنوان سینه سوخته و حبس کشیده و شکنجه شده و غیره و ذالک، صاحب امتیاز و رییس و نماینده اپوزیسیون اعلام کنیم و بگوییم که اپوزیسیون نیز بر انداز نیست بلکه اصلاح طلب است. آن هم نه اصلاح طلب بلکه اصلاح طلب حکومتی و بنفش. اصلاح طلبی که پس از مکیدن خون “توده ها و نخبگان تقویت کننده گفتمان اصلاحات در سال 88 و سرکوب شده در آن سال” و تف کردن تفاله آنها به آنها فحاشی می کند تا بدین ترتیب و وسیله به قدرت متمرکز در جمهوری اسلامی نزدیکتر شود و یا آنکه فشار ها و شکنجه ها یی که رویش هست کاهش یابد و در عین حال سرقفلی اصلاحات را نیز یا همچون عباس عبدی های گرامی متعلق به خود می داند و یا همچون حسن روحانی زرنگ متعلق به خود می کند. وای بر ما! گریه مون هیچ، خنده مون هیچ، باخته و برنده مون هیچ! علی اکبر ابراهیمی فیس بوک کورش عرفانی