این سفر دیپلماتیک نیست
اکبر که امروز به ایروان آمده, حس می کند ترک ایران با چیزی جبران شدنی نیست و جای ایران با چیزی و جایی پر شدنی نیست و دوری از ایران بدون یک برنامه مسافرتی و بدون گرین کارت و مدارک لازم برای رفت و آمد آسان, قابل جبران نیست.
سازمان ملل هم می گوید که دولت اقامتگاه و غذا می دهد اما سازمان ملل به کشور سوم (یک کشور پیشرفته غربی) نمی فرستد, چونکه آژانس مسافرتی نیست. شاید می خواهد ببیند که اکبر واقعا در ایران آنقدر مشکل دارد که مدتی بماند و با پروسه پناهندگی همراه شود. متاسفانه جواب رسمی و کتبی ردی هم نمی دهد و می گوید موضوع در انتظار ماندن اکبر برای جواب قبولی و یا ردی در ترکیه موضوع جداگانه ای است و در اینجا اگر اکبر درخواست پناهندگی دارد, فعلا از حمایتهایی که دولت این کشور بعمل می آورد استفاده کند. اما اگر سازمان ملل اکبر را به کشور سوم هم می فرستاد, احتمالا اکبر خیلی دور تر می شد. به اندازه فاصله تمدنها, فاصله فرهنگها. در حد خفگی. و خفگی و عدم امکان تنفس.
کوله باری از مصیبت و مشکل برای جهان به ارمغان آوردن صحیح و دیپلماتیک نیست. نباید از ایران مصیبت و مشکل آورد و به جامعه بین الملل تحمیل کرد.
اگر اکبر حس می کرد که مشکلات خودش دارد کمتر می شود و می تواند به مشکلات مردم ایران نیز نزدیک و نزدیکتر شود شاید می توانست پروسه پناهندگی را پی گیری کند. اما احساس می کند که مشکلات خودش آنقدر در حال بیشتر شدن است که با این وضع از مشکلات مردم ایران, ترکیه, آذربایجان, ارمنستان و همه مردم جهان نیز دور و دور تر خواهد شد. پس برگشتنش بهتر است تا آنکه یک مشکل دیگر نیز بعنوان یک آواره دور از وطن بر مشکلات جهان آشوب زده و آشفته امروز بیفزاید.
شاید پناهندگی برازنده اکبر نیست و از اول هم نبوده است. شاید پناهندگی اکبر هم برای اکبر, هم برای ایران و هم برای جامعه بین الملل کسر شان است. اکبر همین صبح با اتوبوس به ایران باز می گردد.
اکبر امروز به سازمان ملل آمد و ضمن عذر خواهی از همه کشورها و ملتهای جهان بابت نواقص و کوتاهی هایی که احتمالا داشته است, برای ارتقای معدل کل ایشان دعا کرد. و این موضوع دستاورد کمی نبود. پس هزینه مالی اکبر برای این سفر, ارزشش را داشت. به آن امید که بودجه های نظامی در جهان کاهش یافته, جهان به سمت توسعه همه جانبه پیش رفته و مسایلی از قبیل محیط زیست و آموزش و .... به مسایل روز معاصرین تبدیل شود.
"فاجعه کودکان معصوم" عنوانی است که اکبر در مورد بیگانگی معاصرینش با وی به ذهنش می رسد.
اکبر خود شخصا هیچ شکایتی از جهان ندارد. حتی در مورد مرگ جنبش سبز. فقط ظلمهایی که علیه سبزهای ایران تداوم دارد به پایان برسد و حق و حقوق ایشان استیفا شود.
سازمان ملل هم می گوید که دولت اقامتگاه و غذا می دهد اما سازمان ملل به کشور سوم (یک کشور پیشرفته غربی) نمی فرستد, چونکه آژانس مسافرتی نیست. شاید می خواهد ببیند که اکبر واقعا در ایران آنقدر مشکل دارد که مدتی بماند و با پروسه پناهندگی همراه شود. متاسفانه جواب رسمی و کتبی ردی هم نمی دهد و می گوید موضوع در انتظار ماندن اکبر برای جواب قبولی و یا ردی در ترکیه موضوع جداگانه ای است و در اینجا اگر اکبر درخواست پناهندگی دارد, فعلا از حمایتهایی که دولت این کشور بعمل می آورد استفاده کند. اما اگر سازمان ملل اکبر را به کشور سوم هم می فرستاد, احتمالا اکبر خیلی دور تر می شد. به اندازه فاصله تمدنها, فاصله فرهنگها. در حد خفگی. و خفگی و عدم امکان تنفس.
کوله باری از مصیبت و مشکل برای جهان به ارمغان آوردن صحیح و دیپلماتیک نیست. نباید از ایران مصیبت و مشکل آورد و به جامعه بین الملل تحمیل کرد.
اگر اکبر حس می کرد که مشکلات خودش دارد کمتر می شود و می تواند به مشکلات مردم ایران نیز نزدیک و نزدیکتر شود شاید می توانست پروسه پناهندگی را پی گیری کند. اما احساس می کند که مشکلات خودش آنقدر در حال بیشتر شدن است که با این وضع از مشکلات مردم ایران, ترکیه, آذربایجان, ارمنستان و همه مردم جهان نیز دور و دور تر خواهد شد. پس برگشتنش بهتر است تا آنکه یک مشکل دیگر نیز بعنوان یک آواره دور از وطن بر مشکلات جهان آشوب زده و آشفته امروز بیفزاید.
شاید پناهندگی برازنده اکبر نیست و از اول هم نبوده است. شاید پناهندگی اکبر هم برای اکبر, هم برای ایران و هم برای جامعه بین الملل کسر شان است. اکبر همین صبح با اتوبوس به ایران باز می گردد.
اکبر امروز به سازمان ملل آمد و ضمن عذر خواهی از همه کشورها و ملتهای جهان بابت نواقص و کوتاهی هایی که احتمالا داشته است, برای ارتقای معدل کل ایشان دعا کرد. و این موضوع دستاورد کمی نبود. پس هزینه مالی اکبر برای این سفر, ارزشش را داشت. به آن امید که بودجه های نظامی در جهان کاهش یافته, جهان به سمت توسعه همه جانبه پیش رفته و مسایلی از قبیل محیط زیست و آموزش و .... به مسایل روز معاصرین تبدیل شود.
"فاجعه کودکان معصوم" عنوانی است که اکبر در مورد بیگانگی معاصرینش با وی به ذهنش می رسد.
اکبر خود شخصا هیچ شکایتی از جهان ندارد. حتی در مورد مرگ جنبش سبز. فقط ظلمهایی که علیه سبزهای ایران تداوم دارد به پایان برسد و حق و حقوق ایشان استیفا شود.