من از 5+1 و بخصوص از روسیه و چین بی ناموس می خواهم که به آسیب های جسمی دو برادر من رسیدگی کنند

یادش بخیر عبدالله مومنی اعتصابش را نمی شکست و در جوابم می گفت ما داریم خودمان را نیز از نظر روانی تخلیه می کنیم چرا که رفتن هدی برایم.
امروز 19 خرداد ماه 1391 بود. ده شاخه گل رز در دست داشتم و از ساعت 9و15 دقیقه در قطعه صد بهشت را دنبال قبر جناب آقای صابر می گشتم. شماره ریف و یک شماره دیگر را هم ندشتم. ساعت 10 و 4 دقیقه پیدا کردم. ناگهان ملیجک چین و روسیه و آمریکا (نیروهای مسلح ایران که مثل سگ برایش با دزدهای دریایی نیز حتی درگیر وگلاویز می شود) مرا از توجه به قبر منع کرد و خواستار رفتن من شد و برای فاتحه نیز اجازه نداد. با شتاب که دور ی شدگلها پایین سنگ قبر گذاشتم. و در حال رففاتحه خواندم و سپس نیز ثل ای آدمهم گوش ام را در آوردم و به 119 زنگ زدم تا مبریتوی خودش از ترس.
سپس از آن یکی  در ب بهشت زهرا خارج شدم و به سرای احسان در کهریزک رفتم. یعنی همانجایی که دو برادر من با نامهای ابوالفضل و عباس در حال پیر شدن هستن. ا
بوالفضل باید سه دندانش را عصب کشی و پر کند. عباس نیز در چشمش ناخنک کوچکی پیدا شده. من منتقد نظام هستم. خانواده من باید از آسیب مصون باشند. رژیم ایران مسوول است. آن چین و روسیه که با آن استانداردها و کیفیت مبتذلشان وهیکل و جمعیتشان خجالت نمی کشند و خواستار سفر بدون روادید اتباع خویش به غرب می شوند از ایشان انتظار چندانی نیسز همان لشخوریسم مزمن و دریده ای که به آن متخلقند. اما کشورهای غربی مسوولند.نیروی نظامی شان نیز از پرجمعیتهای پوچ و پوشالی یی مثل چین و روسییه بیشتر است.
من از 5+1 و بخصوص از روسیه و چین بی ناموس می خواهم که به آسیب های جسمی دو برادر من رسیدگی کنند.