وظیفه مشترک ترکیه, ارمنستان و آذربایجان
سفیران محترم سه کشور ترکیه, ارمنستان و آذربایجان در تهران, با سلام.
به سه کشور ترکیه, ارمنستان و آذربایجان که من با هدف پاسخگو کردن سازمان ملل در مقابل اکبر و جهان اکبر (جهان آرمانی مورد نظرم) به آنها سفر کرده ام اما هنوز در اینمورد به موفقیت و نتیجه روشنی نرسیده ام یاد آور می شوم که موظفند خواستار حمایت همه جانبه سازمان ملل از اینجانب علی اکبر ابراهیمی شوند.
اگر موضوع تعامل من با سازمان ملل در درون مرزهای سه کشور فوق الذکر حتی به یک جواب قبولی و یا ردی به "درخواست پناهندگی و مهاجرت اکبر به غرب" هم نرسد و من مجبور شوم دراینمورد به نمایندگی یو. ان. ایچ. سی. آر در یکی دیگر از کشورهای اطراف ایران مراجعه کنم و بگویم که از آن سه کشور مشکلات حل نشده ای آورده ام, این موضوع برای سه کشور ترکیه, ارمنستان و آذربایجان کسر شان است و امتیاز و درجه مشترک آن سه کشور را بیش از پیش تنزل می دهد.
من از هر سه کشور ترکیه, ارمنستان و آذربایجان می خواهم که قبل از مرگ اکبر برای کسب افتخار حمایت از اکبر و کمک به اکبر به یاری هم بشتابند و با همدیگر همکاری کنند. من در این سند, سه کشور فوق الذکر را به رقابت با هم برای انجام وظیفه ای مشترک در قبال بشر و جهان بشر فرا خوانده ام.
ضمنا من ادعای خارق العاده بودن ندارم و ممکن هم است که فردی پایینتر از سطح متوسط کل افراد باشم. اما نگاه من در عرصه بین الملل, کمی شبیه نگاه مرجعی فرضی بنام خدا/حقیقت است. یعنی من هر که که باشم و هر چه که باشم, هویتم آن است که برای همه مصرف کنندگان نان احترام قایلم و در خیال خودم جال خالی حضور و پاسخگویی خدا را پر کرده ام و از موضع آفریننده نان, بخشنده نان و صاحب و دلسوز و دوستدار و خیر خواه همه کشورهای جهان و از جمله سه کشور ترکیه, ارمنستان و آذربایجان به امور و اوضاع نگاه می کنم و نه از موضع یک عامل وابسته. اصلیتم نیز ایرانی و آذربایجانی است و هر که برای من احترام قایل است, باید به احترام من برای ایران و آذربایجان هم احترام قایل باشد.
دعاگویی برای اکبر و جهان اکبر هم نوعی حمایت است. و هر کشور و هر ملتی حق دارد از اکبر و جهان اکبر حمایت کند. و حتی اگر حمایت کشوری از اکبر و جهان اکبر فایده ای برای اکبر و جهان اکبر نداشته باشد, باز هم آن کشور نیز حق دارد همچون دیگر کشورها از اکبر و جهان اکبر حمایت کند. حتی سه کشور ترکیه, ارمنستان و آذربایجان نیز حق دارند که همچون دیگر کشورها از افتخار حمایت از اکبر برخوردار باشند.
هر کشوری که در مقابل اکبر و جهان اکبر خود را دچار قحطی و انواع بلایا و بدبختی ها می نامد, خود را در نظر آیندگان تحقیر می کند و هر کشوری که در مقابل اکبر و جهان اکبر مودب و آبرومند باشد برای خودش اعتبار کسب کرده است. ترکیه, ارمنستان و آذربایجان هر سه در مقابل اکبر و جهان اکبر مودب بوده اند. چرا که پدران و اجدادشان آنها را تادیب کرده اند.
پس کشورها باید دقت داشته باشند که کمک به اکبر به معنای صاحب اکبر شدن و یا بدهکار شدن اکبر به ایشان نیست بلکه به معنای احترام به خودشان و کمک به خودشان است.
حمایت از اکبر شانسی نیست که قرار باشد من به کشوری عطا کنم, بلکه افتخاری است که کشورها خود باید برای کسب آن تلاش کنند.
راه کسب افتخار در مقابل اکبر و جهان اکبر, همین تکریم اکبر و تقدیر از اکبر است و نه اعلام برائت از اکبر. در خانه اگر کس است, یک حرف بس است.
به دلایل امنیتی, این نامه بوسیله پست سنتی و در ژانویه 2012 به سفارتخانه های مربوطه در تهران ارسال نشد. اما آنها ببینند. در سایت گذاشته ام.
و از آنجا که شانم بسیار والاتر از وضعیتی بود که دچارش بودم, از آن کشورها خواسته نشد که این سند را به همراه کتیبه 2010 و دیکته اکبر در موزه های ملی خودشان ثبت و نگهداری کنند تا اهرم فشاری بر سازمان ملل و کشورهای غربی باشد.
به سه کشور ترکیه, ارمنستان و آذربایجان که من با هدف پاسخگو کردن سازمان ملل در مقابل اکبر و جهان اکبر (جهان آرمانی مورد نظرم) به آنها سفر کرده ام اما هنوز در اینمورد به موفقیت و نتیجه روشنی نرسیده ام یاد آور می شوم که موظفند خواستار حمایت همه جانبه سازمان ملل از اینجانب علی اکبر ابراهیمی شوند.
اگر موضوع تعامل من با سازمان ملل در درون مرزهای سه کشور فوق الذکر حتی به یک جواب قبولی و یا ردی به "درخواست پناهندگی و مهاجرت اکبر به غرب" هم نرسد و من مجبور شوم دراینمورد به نمایندگی یو. ان. ایچ. سی. آر در یکی دیگر از کشورهای اطراف ایران مراجعه کنم و بگویم که از آن سه کشور مشکلات حل نشده ای آورده ام, این موضوع برای سه کشور ترکیه, ارمنستان و آذربایجان کسر شان است و امتیاز و درجه مشترک آن سه کشور را بیش از پیش تنزل می دهد.
من از هر سه کشور ترکیه, ارمنستان و آذربایجان می خواهم که قبل از مرگ اکبر برای کسب افتخار حمایت از اکبر و کمک به اکبر به یاری هم بشتابند و با همدیگر همکاری کنند. من در این سند, سه کشور فوق الذکر را به رقابت با هم برای انجام وظیفه ای مشترک در قبال بشر و جهان بشر فرا خوانده ام.
ضمنا من ادعای خارق العاده بودن ندارم و ممکن هم است که فردی پایینتر از سطح متوسط کل افراد باشم. اما نگاه من در عرصه بین الملل, کمی شبیه نگاه مرجعی فرضی بنام خدا/حقیقت است. یعنی من هر که که باشم و هر چه که باشم, هویتم آن است که برای همه مصرف کنندگان نان احترام قایلم و در خیال خودم جال خالی حضور و پاسخگویی خدا را پر کرده ام و از موضع آفریننده نان, بخشنده نان و صاحب و دلسوز و دوستدار و خیر خواه همه کشورهای جهان و از جمله سه کشور ترکیه, ارمنستان و آذربایجان به امور و اوضاع نگاه می کنم و نه از موضع یک عامل وابسته. اصلیتم نیز ایرانی و آذربایجانی است و هر که برای من احترام قایل است, باید به احترام من برای ایران و آذربایجان هم احترام قایل باشد.
دعاگویی برای اکبر و جهان اکبر هم نوعی حمایت است. و هر کشور و هر ملتی حق دارد از اکبر و جهان اکبر حمایت کند. و حتی اگر حمایت کشوری از اکبر و جهان اکبر فایده ای برای اکبر و جهان اکبر نداشته باشد, باز هم آن کشور نیز حق دارد همچون دیگر کشورها از اکبر و جهان اکبر حمایت کند. حتی سه کشور ترکیه, ارمنستان و آذربایجان نیز حق دارند که همچون دیگر کشورها از افتخار حمایت از اکبر برخوردار باشند.
هر کشوری که در مقابل اکبر و جهان اکبر خود را دچار قحطی و انواع بلایا و بدبختی ها می نامد, خود را در نظر آیندگان تحقیر می کند و هر کشوری که در مقابل اکبر و جهان اکبر مودب و آبرومند باشد برای خودش اعتبار کسب کرده است. ترکیه, ارمنستان و آذربایجان هر سه در مقابل اکبر و جهان اکبر مودب بوده اند. چرا که پدران و اجدادشان آنها را تادیب کرده اند.
پس کشورها باید دقت داشته باشند که کمک به اکبر به معنای صاحب اکبر شدن و یا بدهکار شدن اکبر به ایشان نیست بلکه به معنای احترام به خودشان و کمک به خودشان است.
حمایت از اکبر شانسی نیست که قرار باشد من به کشوری عطا کنم, بلکه افتخاری است که کشورها خود باید برای کسب آن تلاش کنند.
راه کسب افتخار در مقابل اکبر و جهان اکبر, همین تکریم اکبر و تقدیر از اکبر است و نه اعلام برائت از اکبر. در خانه اگر کس است, یک حرف بس است.
به دلایل امنیتی, این نامه بوسیله پست سنتی و در ژانویه 2012 به سفارتخانه های مربوطه در تهران ارسال نشد. اما آنها ببینند. در سایت گذاشته ام.
و از آنجا که شانم بسیار والاتر از وضعیتی بود که دچارش بودم, از آن کشورها خواسته نشد که این سند را به همراه کتیبه 2010 و دیکته اکبر در موزه های ملی خودشان ثبت و نگهداری کنند تا اهرم فشاری بر سازمان ملل و کشورهای غربی باشد.