شورای امنیت باید نظامیان جهان اکبر را به کمک اکبر بفرستد
من امنیت تمدن غرب را به خطر انداخته ام, پس باید به من گوش داده شود
سازمان ملل باید به من پاسخگو باشد و بجای سبزهای ایران در مقابل سرکوب سیستماتیک بایستد و سینه سپر کند.
ای تمدن غرب, اگه تو از نفوذ و سلطه ای که بر سازمان ملل داشتی سواستفاده نمی کردی و سازمان مللو برای حمله سیستماتیک به اکبر تحت فشار نمی زاشتی و اجازه می دادی که اکبر به پاسخ سوال اکبر برسه و بتونه در چهارم خرداد سال 88 با پاسخ سوال اکبر به ایران بیاد, پویش و جنبش سبز ملت ایران در عرض همین دو سال گذشته به میزان کل پیشرفت تمدن غرب در قرن بیست و یکم و هزاره سوم به پیشرفت و توسعه همه جانبه می رسید.
حکام و مقامهای مسوول کشورهای غربی به ملتهای غربی خیانت کرده و جای اکبر چوپانهای غرب را اشغال کرده اند. در کتیبه 2010 من فقط خود حکام و مقامهای مسوول کشورهای غربی را تهدید کرده بودم و تمرکز تهدیدها فقط بر روی خود ایشان بود. اما آنها باعث شدند که تهدیدها در سال 2011 به خود کشورهای غربی رسید و بر تمدن غرب متمرکز شد.
امنیت کشورهای غربی در قرن بیست و یکم و هزاره سوم باید صرف ساخته شدن یک سپر امنیتی برای ثانیه ها, دقیقه ها, ساعتها, روزها, هفته ها, ماهها و سالهای دهها میلیون ایرانی سبز در سال 2009 و از آن سال به بعد شود و نه صرف ساخته شدن سپر امنیتی برای حکام و مقامهای مسوول کشورهای غربی که صندلی های "اکبر چوپان" های غربی زمین را در کاخها و ادارات دولتی کشورهای غربی اشغال کرده اند.
من قبلا هشدار داده بودم که کشورهای غربی نباید با تروریسم سازمان یافته و نهادینه شده ای که امروز در ایران حکومت می کند و همه راههای رقابت مدنی برای غیر متملقان و غیرمشرکان را نیز مسدود کرده است و شرش هم فقط محدود به درون مرزهایی ایرانی نخواهد بود همدست و شریک جرم شوند.
من قبلا هشدار داده بودم که نباید از اکبر و پویش و جنبش سبز بعنوان پیاده نظام و سپر بلا و ابزاری برای توجیه حملات متنوع خودشان به ایران استفاده کنند و گفته بودم که هر گونه عملیات نظامی بر ضد رژیم امروزی ایران باید مطلقا برای تامین منافع و اهداف جنبش سبز خود مردم ایران (جنبش سبز اکبر) و تحت فرماندهی بومی ایرانی باشد و تا قبل از آزاد شدن ایران نباید در مورد برنامه اتمی ایران بحث شود.
من در مقاله پناهنده ذلیل نیست و در برخی از دیگر آثارم گفته بودم که از ترس شر اکبر از ایران فرار کرده ام. یعنی قبلا هشدار داده بودم و امروز هم که صحت پیش بینی هایم روشن شده, سازمان ملل موظف است که با یک ارتش نظامی به کمک بشر در ایران بیاید.
آیا نفوذ و سلطه کشورهای غربی در سازمان ملل و شورای امنیت, عدالت را به حاشیه رانده و منافع شخصی حکام غرب که خودکامگی ها و نواقصشان باید توجیه می شده است را اولویت بخشیده؟ من امنیت کشورهای غربی که عشقهای اصلی و اولویتدار اکبر هستند را به خطر انداخته ام تا ملتهای غربی در مقابل اکبر به خودشان بیایند و برای رفع خطری که کشورهای غربی را دچارش کرده ام از شورای امنیت سازمان ملل یاری می خواهم.
آیا شورای امنیت سازمان ملل, امروز ارتش نظامی جهان اکبر را در ایران به کمکم می فرستد یا نه؟ شورای امنیت سازمان ملل باید رسما و بطور واضح و صریح به من پاسخ دهد تا در تاریخ ثبت شود.
سازمان ملل باید به من پاسخگو باشد و بجای سبزهای ایران در مقابل سرکوب سیستماتیک بایستد و سینه سپر کند.
ای تمدن غرب, اگه تو از نفوذ و سلطه ای که بر سازمان ملل داشتی سواستفاده نمی کردی و سازمان مللو برای حمله سیستماتیک به اکبر تحت فشار نمی زاشتی و اجازه می دادی که اکبر به پاسخ سوال اکبر برسه و بتونه در چهارم خرداد سال 88 با پاسخ سوال اکبر به ایران بیاد, پویش و جنبش سبز ملت ایران در عرض همین دو سال گذشته به میزان کل پیشرفت تمدن غرب در قرن بیست و یکم و هزاره سوم به پیشرفت و توسعه همه جانبه می رسید.
حکام و مقامهای مسوول کشورهای غربی به ملتهای غربی خیانت کرده و جای اکبر چوپانهای غرب را اشغال کرده اند. در کتیبه 2010 من فقط خود حکام و مقامهای مسوول کشورهای غربی را تهدید کرده بودم و تمرکز تهدیدها فقط بر روی خود ایشان بود. اما آنها باعث شدند که تهدیدها در سال 2011 به خود کشورهای غربی رسید و بر تمدن غرب متمرکز شد.
امنیت کشورهای غربی در قرن بیست و یکم و هزاره سوم باید صرف ساخته شدن یک سپر امنیتی برای ثانیه ها, دقیقه ها, ساعتها, روزها, هفته ها, ماهها و سالهای دهها میلیون ایرانی سبز در سال 2009 و از آن سال به بعد شود و نه صرف ساخته شدن سپر امنیتی برای حکام و مقامهای مسوول کشورهای غربی که صندلی های "اکبر چوپان" های غربی زمین را در کاخها و ادارات دولتی کشورهای غربی اشغال کرده اند.
من قبلا هشدار داده بودم که کشورهای غربی نباید با تروریسم سازمان یافته و نهادینه شده ای که امروز در ایران حکومت می کند و همه راههای رقابت مدنی برای غیر متملقان و غیرمشرکان را نیز مسدود کرده است و شرش هم فقط محدود به درون مرزهایی ایرانی نخواهد بود همدست و شریک جرم شوند.
من قبلا هشدار داده بودم که نباید از اکبر و پویش و جنبش سبز بعنوان پیاده نظام و سپر بلا و ابزاری برای توجیه حملات متنوع خودشان به ایران استفاده کنند و گفته بودم که هر گونه عملیات نظامی بر ضد رژیم امروزی ایران باید مطلقا برای تامین منافع و اهداف جنبش سبز خود مردم ایران (جنبش سبز اکبر) و تحت فرماندهی بومی ایرانی باشد و تا قبل از آزاد شدن ایران نباید در مورد برنامه اتمی ایران بحث شود.
من در مقاله پناهنده ذلیل نیست و در برخی از دیگر آثارم گفته بودم که از ترس شر اکبر از ایران فرار کرده ام. یعنی قبلا هشدار داده بودم و امروز هم که صحت پیش بینی هایم روشن شده, سازمان ملل موظف است که با یک ارتش نظامی به کمک بشر در ایران بیاید.
آیا نفوذ و سلطه کشورهای غربی در سازمان ملل و شورای امنیت, عدالت را به حاشیه رانده و منافع شخصی حکام غرب که خودکامگی ها و نواقصشان باید توجیه می شده است را اولویت بخشیده؟ من امنیت کشورهای غربی که عشقهای اصلی و اولویتدار اکبر هستند را به خطر انداخته ام تا ملتهای غربی در مقابل اکبر به خودشان بیایند و برای رفع خطری که کشورهای غربی را دچارش کرده ام از شورای امنیت سازمان ملل یاری می خواهم.
آیا شورای امنیت سازمان ملل, امروز ارتش نظامی جهان اکبر را در ایران به کمکم می فرستد یا نه؟ شورای امنیت سازمان ملل باید رسما و بطور واضح و صریح به من پاسخ دهد تا در تاریخ ثبت شود.