خدایا من بجای چه کسانی بازجویی می شوم؟
اکبر کشان
قبلا یک مضحکه را هم تجربه می کردم و آن طرز زندگی در ایران بود.
و امروز دو عذاب را حس می کنم.
یکی جدایی و دور شدن از مردم ایران و از ایران
و دوم چشم انداز سیاهی از عوامل غیر قابل پیش بینی در مهاجرت بعنوان یک پناهنده که قرار است از کشورهای گرسنه و در حال توسعه همسایه نیز آغاز شود و تحقیرها و توهینهایی که در این راه وجود دارد. که در ترکیه با انگیزه و پشت کاری که با خودم برده بودم همه آن نیروهای منفی را به فرصت و به نیروهایی مثبت و متعلق به خودم تبدیل کرده بودم. اما دیگر کو آن دل و دماغ و انگیزه و انرژی و سلامتی و شور و امید؟ اگر هم کمی شاد باشیم سریع فکر می کنند چیزی از ایشان دزدیده ایم و آنها را هم برای ناهار دعوت نکرده ایم! باید مثل آن پرنده خودت را به مردن بزنی تا همه آوازهایی را که ننه باباهای خودشان باید برایشان می خوانده اند و نخوانده اند از تو طلبکار نباشند.
من به مخاطب ترکیه ای و مخاطب آذربایجانی اکبر پناه آورده ام که پلیس ترکیه و پلیس آذربایجان بجای وی نشسته است. مخاطب اکبر و گونه های متنوع و بومی مخاطب اکبر و از جمله مخاطب آذربایجانی اکبر هنوز برای خود من هم ناشناخته است و شناخت وی کار من تنها نیست و جامعه علمی, فرهنگی و هنری باید در آینده هویت وی را تعریف و تبیین کنند.
پس اگر من در اداره اتباع بیگانه ترکیه یا آذربایجان مورد تحقیر و توهین قرار می گیرم, در واقع این موجودی تحت عنوان جامعه فرهنگی, هنری و رسانه ای و سیاسی ایران معاصر است که باید مورد تحقیر و توهین و بازجویی قرار می گرفت و دچار سرگیجه می شد و نه من.
اگر می خواهند ادعای شرف کنند امروز ساعت ده شب به ترمینال آزادی بیایند و اجازه ندهند که من با این وضع (بعنوان یک پناهنده و با جیب خالی) از ایران بروم. که بعد هم از من غذا و دعوتنامه آمریکا بخواهند!!! بیایید همان یک ماه حقوق کارگری خودم را که کارفرمای قلهک نشینم خورد و یک قولوپ آب هم روش خورد به من بدهید تا پول ویزا و بلیطم جبران شود و در همین ایران بمانم و فردا باز هم یک روزنامه همشهری بخرم و دنبال کار بگردم و کم کم خودم را بکشم بالا و صاحب زندگی و ثروتهای میلیونی شوم.
راستی به فرض که به من اقامت دادند, من خانه ندارم و باکو را هم نمی شناسم زمستان چه کار می خواهم بکنم؟ آیا فرماندهان ناتو و پنتاگون و حکام و مقامهای مسوول کشورهای غربی طرز زندگی خودشان هم این است؟ آیا وضعیت من دلیل بر آن نیست که آنها مخاطب اکبر را غیب کرده اند؟
خدایا, همه دشمنانی که چشمشان به مال من است را زهر مار عطا کن و من و پویش و جنبش سبز ملت ایران را از کمکهای خویش محروم نفرما.
و امروز دو عذاب را حس می کنم.
یکی جدایی و دور شدن از مردم ایران و از ایران
و دوم چشم انداز سیاهی از عوامل غیر قابل پیش بینی در مهاجرت بعنوان یک پناهنده که قرار است از کشورهای گرسنه و در حال توسعه همسایه نیز آغاز شود و تحقیرها و توهینهایی که در این راه وجود دارد. که در ترکیه با انگیزه و پشت کاری که با خودم برده بودم همه آن نیروهای منفی را به فرصت و به نیروهایی مثبت و متعلق به خودم تبدیل کرده بودم. اما دیگر کو آن دل و دماغ و انگیزه و انرژی و سلامتی و شور و امید؟ اگر هم کمی شاد باشیم سریع فکر می کنند چیزی از ایشان دزدیده ایم و آنها را هم برای ناهار دعوت نکرده ایم! باید مثل آن پرنده خودت را به مردن بزنی تا همه آوازهایی را که ننه باباهای خودشان باید برایشان می خوانده اند و نخوانده اند از تو طلبکار نباشند.
من به مخاطب ترکیه ای و مخاطب آذربایجانی اکبر پناه آورده ام که پلیس ترکیه و پلیس آذربایجان بجای وی نشسته است. مخاطب اکبر و گونه های متنوع و بومی مخاطب اکبر و از جمله مخاطب آذربایجانی اکبر هنوز برای خود من هم ناشناخته است و شناخت وی کار من تنها نیست و جامعه علمی, فرهنگی و هنری باید در آینده هویت وی را تعریف و تبیین کنند.
پس اگر من در اداره اتباع بیگانه ترکیه یا آذربایجان مورد تحقیر و توهین قرار می گیرم, در واقع این موجودی تحت عنوان جامعه فرهنگی, هنری و رسانه ای و سیاسی ایران معاصر است که باید مورد تحقیر و توهین و بازجویی قرار می گرفت و دچار سرگیجه می شد و نه من.
اگر می خواهند ادعای شرف کنند امروز ساعت ده شب به ترمینال آزادی بیایند و اجازه ندهند که من با این وضع (بعنوان یک پناهنده و با جیب خالی) از ایران بروم. که بعد هم از من غذا و دعوتنامه آمریکا بخواهند!!! بیایید همان یک ماه حقوق کارگری خودم را که کارفرمای قلهک نشینم خورد و یک قولوپ آب هم روش خورد به من بدهید تا پول ویزا و بلیطم جبران شود و در همین ایران بمانم و فردا باز هم یک روزنامه همشهری بخرم و دنبال کار بگردم و کم کم خودم را بکشم بالا و صاحب زندگی و ثروتهای میلیونی شوم.
راستی به فرض که به من اقامت دادند, من خانه ندارم و باکو را هم نمی شناسم زمستان چه کار می خواهم بکنم؟ آیا فرماندهان ناتو و پنتاگون و حکام و مقامهای مسوول کشورهای غربی طرز زندگی خودشان هم این است؟ آیا وضعیت من دلیل بر آن نیست که آنها مخاطب اکبر را غیب کرده اند؟
خدایا, همه دشمنانی که چشمشان به مال من است را زهر مار عطا کن و من و پویش و جنبش سبز ملت ایران را از کمکهای خویش محروم نفرما.