قطعنامه 2290
یک: ایران تا غروب روز سیزده آذر ماه 1388 فرصت دارد حقوق من از ایران _مبنی بر خانه, ماشن, ورک شاپ, پکیج مهاجرتی و بودجه جهان آرمانی_ را بپردازد.
هر ایرانی معاصری که نسبت به ایران ادعای تملک و یا احساس مسوولیت و دلسوزی دارد و به احترام و کرامت من نیز معتقد است و دوست ندارد من بخاطر ایران شهید شده و از ایران طلبکار شوم وهمچنین آقایان محمد خاتمی, میر حسین موسوی و عطا الله مهاجرانی که از نظر من شخصیتهای برتر ایران هستند, در صورتی که بخواهند و بتوانند حق دارند به جای ایران و به نمایندگی از ایران وظیفه ایران مبنی بر پرداخت بدون تنازل حقوق من را _بدون انتظار پذیرش الزام و تعهدی از جانب من_ انجام دهند.
.
دو: چنانچه حکومت, نخبگان, دلسوزان, نمایندگان و مدعیان ایران معاصر خودشان نخواهند و یا نتوانند در مهلت معین حقوق مرا بپردازند و کشورهای خارجی و نیروهای آسمانی نیز دراینمورد به ایران کمک نکنند, ملت ایران موظف هستند به شکرانه روزی و نعمتهایی که از آن برخوردارند قیام نموده و ظرف یک هفته نظام حکومتی ایران را سرنگون کنند و نظامی را بر ایران حاکم کنند که بتواند و بخواهد که حقوق مرا بپردازد.
.
سه: چنانچه استانداردهای استقلال ایران در وضعی باشد که حتی یک هفته پس از سیزده آذر 1388 نیز حقوق من استیفا نشود, جهان مطلق باید بلافاصله, هرگونه خوردنی و آشامیدنی را از سر سفره های ملت ایران دریغ و حذف نماید و به ایشان گرسنگی مطلق بدهد و اگر روز سوم هم ملت قیام نکردند باید _ضمن دقت از اینکه به کتابخانه های عمومی ایران آسیبی نرسد و یا آسیب کمتری برسد_ عذاب الهی و آسمانی بر ایران نازل گردد تا بواسطه این معجزه مقدمات استیفای حقوق من فراهم شود.
.
چهار: چنانچه حتی تا ده روز پس از سیزده آذر 1388 نیز خبری از استیفای حقوقم نشد و نه کشورهای خارجی و نه موجودات و خدایان آسمانی, هیچکدام به ایران برای پرداختن حقوق انسان مدد نرساندند همه کشورهای جهان واقعی موظفند ایران را با تحریمهایی کوبنده فلج کنند تا به ملت ایران بیشتر از این خوش نگذرد _و آنها نیز همچون من به سختی دچار شوند_ و برای تغییر و بهبود زندگی خودشان هم که شده قیام کنند تا حقوق من نیز در نتیجه قیام ایشان استیفا شود.
.
پنج: چنانچه ملت ایران تا روز 25 بهمن 1388 نیز خودش نتواند رژیم جمهوری اسلامی را سرنگون کند ناتو و پنتاگون موظفند_ضمن دقت از اینکه به کتابخانه های عمومی ایران آسیبی نرسد و یا آسیب کمتری برسد_ به ایران حمله گسترده نظامی کنند و ملت ایران را از شر یکدیگر و سه جهان واقعی, مطلق و آرمانی را از شر ملت ایران نجات بدهند. حقوق من هم زیاد مهم نیست. من حقوقم را خرج قدرتها و حقیقتهای تمدن غرب کرده ام تا ناتو و پنتاگون وجود پیدا کرده اند و تولد یافته اند. پیشرفت و توسعه تمدن و فرهنگ غرب در زمین برای من مهم است. همانطوری که غبار در خانه تمدن زیبای غرب در مقابل درهای قفل و زنجیر شده سازمان ملل بودم , همانگونه بهتر حال می کنم. اکنون نیز فقط به خاطر خودت در این جهنم هستم. به جان تو قسم راست می گویم.
.
شش: زندانی بودن در قفسی به نام ایران برای من قابل قبول نیست. یک مشکل کوچک گذرنامه ای هست, باید رفع شود. ایران باید پنج میلیون تومان از بابت امداد رسانی اورژانسی به فرهنگ و ادبیات معاصرایران _که نیازمندی یش به این امداد نیز قابل حاشا کردن نبود, نیست و نخواهد بود_ به من بپردازد. من باید بتوانم در خارج از ایران به دفتر نمایندگی سازمان ملل مراجعه کنم و پیگیری موضوع در خواست پناهندگی ام را ادامه دهم. و چنانچه من نتوانم با عزت و احترام از ایران بکشم بیرون و ناتو و پنتاگون نیز حد اکثر تا پایان اسفند 1388 به ایران حمله نکنند و هیچ کشور دیگری نیز به ایران حمله نکند و رژیم جمهوری اسلامی را سرنگون نکند, ابتدا جهان آرمانی و سپس جهان مطلق باید به زمین حمله تدریجی و شکنجه وار و سپس حممله ای برای سرنگونی و تمام کردن کار بکنند.
.
.
هر ایرانی معاصری که نسبت به ایران ادعای تملک و یا احساس مسوولیت و دلسوزی دارد و به احترام و کرامت من نیز معتقد است و دوست ندارد من بخاطر ایران شهید شده و از ایران طلبکار شوم وهمچنین آقایان محمد خاتمی, میر حسین موسوی و عطا الله مهاجرانی که از نظر من شخصیتهای برتر ایران هستند, در صورتی که بخواهند و بتوانند حق دارند به جای ایران و به نمایندگی از ایران وظیفه ایران مبنی بر پرداخت بدون تنازل حقوق من را _بدون انتظار پذیرش الزام و تعهدی از جانب من_ انجام دهند.
.
دو: چنانچه حکومت, نخبگان, دلسوزان, نمایندگان و مدعیان ایران معاصر خودشان نخواهند و یا نتوانند در مهلت معین حقوق مرا بپردازند و کشورهای خارجی و نیروهای آسمانی نیز دراینمورد به ایران کمک نکنند, ملت ایران موظف هستند به شکرانه روزی و نعمتهایی که از آن برخوردارند قیام نموده و ظرف یک هفته نظام حکومتی ایران را سرنگون کنند و نظامی را بر ایران حاکم کنند که بتواند و بخواهد که حقوق مرا بپردازد.
.
سه: چنانچه استانداردهای استقلال ایران در وضعی باشد که حتی یک هفته پس از سیزده آذر 1388 نیز حقوق من استیفا نشود, جهان مطلق باید بلافاصله, هرگونه خوردنی و آشامیدنی را از سر سفره های ملت ایران دریغ و حذف نماید و به ایشان گرسنگی مطلق بدهد و اگر روز سوم هم ملت قیام نکردند باید _ضمن دقت از اینکه به کتابخانه های عمومی ایران آسیبی نرسد و یا آسیب کمتری برسد_ عذاب الهی و آسمانی بر ایران نازل گردد تا بواسطه این معجزه مقدمات استیفای حقوق من فراهم شود.
.
چهار: چنانچه حتی تا ده روز پس از سیزده آذر 1388 نیز خبری از استیفای حقوقم نشد و نه کشورهای خارجی و نه موجودات و خدایان آسمانی, هیچکدام به ایران برای پرداختن حقوق انسان مدد نرساندند همه کشورهای جهان واقعی موظفند ایران را با تحریمهایی کوبنده فلج کنند تا به ملت ایران بیشتر از این خوش نگذرد _و آنها نیز همچون من به سختی دچار شوند_ و برای تغییر و بهبود زندگی خودشان هم که شده قیام کنند تا حقوق من نیز در نتیجه قیام ایشان استیفا شود.
.
پنج: چنانچه ملت ایران تا روز 25 بهمن 1388 نیز خودش نتواند رژیم جمهوری اسلامی را سرنگون کند ناتو و پنتاگون موظفند_ضمن دقت از اینکه به کتابخانه های عمومی ایران آسیبی نرسد و یا آسیب کمتری برسد_ به ایران حمله گسترده نظامی کنند و ملت ایران را از شر یکدیگر و سه جهان واقعی, مطلق و آرمانی را از شر ملت ایران نجات بدهند. حقوق من هم زیاد مهم نیست. من حقوقم را خرج قدرتها و حقیقتهای تمدن غرب کرده ام تا ناتو و پنتاگون وجود پیدا کرده اند و تولد یافته اند. پیشرفت و توسعه تمدن و فرهنگ غرب در زمین برای من مهم است. همانطوری که غبار در خانه تمدن زیبای غرب در مقابل درهای قفل و زنجیر شده سازمان ملل بودم , همانگونه بهتر حال می کنم. اکنون نیز فقط به خاطر خودت در این جهنم هستم. به جان تو قسم راست می گویم.
.
شش: زندانی بودن در قفسی به نام ایران برای من قابل قبول نیست. یک مشکل کوچک گذرنامه ای هست, باید رفع شود. ایران باید پنج میلیون تومان از بابت امداد رسانی اورژانسی به فرهنگ و ادبیات معاصرایران _که نیازمندی یش به این امداد نیز قابل حاشا کردن نبود, نیست و نخواهد بود_ به من بپردازد. من باید بتوانم در خارج از ایران به دفتر نمایندگی سازمان ملل مراجعه کنم و پیگیری موضوع در خواست پناهندگی ام را ادامه دهم. و چنانچه من نتوانم با عزت و احترام از ایران بکشم بیرون و ناتو و پنتاگون نیز حد اکثر تا پایان اسفند 1388 به ایران حمله نکنند و هیچ کشور دیگری نیز به ایران حمله نکند و رژیم جمهوری اسلامی را سرنگون نکند, ابتدا جهان آرمانی و سپس جهان مطلق باید به زمین حمله تدریجی و شکنجه وار و سپس حممله ای برای سرنگونی و تمام کردن کار بکنند.
.
.